Wegstervende Echo’s

In het rijk van vervagende echo's, ontvouwt zich een verhaal,
Van fluisteringen eens levendig, nu ijl en straal.
Herinneringen als schaduwen, glippen zachtjes heen,
Achterlatend brokjes tijd, in grijstinten alleen.

Een tedere aanraking, als een zuchtje wind,
Die warmte naliet, zachtjes verdwijnend, bemind.
Dromen eens helder, nu een vage gloed van licht,
Met een zweem van verlangen, in melancholisch zicht.

In het weefsel van het leven, vloeien echo’s samen,
Als een symfonie van zielen, zonder namen.
Al vervagen ze langzaam, hun essentie blijft bestaan,
In de echo’s van ons hart, waar liefde heeft gestaan.

Dromen die ooit vlogen, vervagen stil in de lucht,
Achterlatend scherven van waarheid en zucht.
Toch schuilt er schoonheid in dit zachte geluid,
Een herinnering aan hoop, die nooit helemaal sluit.

Dus laat ons deze echo’s met moed tegemoet gaan,
Hun fluisteringen koesteren, wanneer sterren vergaan.
In het rijk van weerklank, vinden wij ons pad,
En maken van gisteren een toekomst vol schat.

MUNAZA GULZAR